Federata Ndërkombëtare e Shoqatave të Kryqit të Kuq dhe të Gjysmëhënës së Kuqe. Qeveritë kanë të drejtë të përcaktojnë politikat në fushën e emigrimit, por asnjë objektiv politikë nuk mund të justifikojë vuajtjet e panevojshme të qënieve njerëzore”, shkruan për Guardian, Presidenti i Federatës Ndërkombëtare të Shoqatave të Kryqit të Kuq dhe të Gjysmëhënës së Kuqe, ndërkohë që vazhdon debati për emigrimin në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara. Më poshtë artikulli i The Guardian Opinions

Emigrimi dhe zhvillimi

Lidërit botëror duhet të gjejnë fjalën e duhur për emigrimin nëpërmjet një veprimi të menjëhershme.
Shumë qeveri nxitojnë që të marrin në mbrojtje emigrimin, por janë shumë të ngadalt në realizimin e tyre në praktikë. Bisedimet në Kombet e Bashkuara mbi një pakt të ri botëror ofron një shanc për t’u angazhuar.

Francesco Rocca
27 Shtator 2018

Një emigrant venezuelian mban një krah një foshnje pranë një terminali autobuzësh në Bogota, ku më shumë se 100 emigrantë kanë ndërtuar një kamp në kryeaytetin kolombain. Foto e Raul Arboleda/AFP
Kësaj jave, duke përfaqsuar rrjetin më të gjerë humanitar në botë, do të marrë pjesë në diskutimet e nivelit të lartë në Asamblenë e Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara. Do të përfitoj nga cdo mundësi që mundem për të nxitur veprimet e nevojshme për një emigrim të rregullt, ligjor dhe të sigurtë.
Objekt i diskutimit do të jetë pakti botëror mjaft i vështirë për t’u arritur (global compact for safe, orderly and regular migration), që synon një emigrim të rregullt, ligjor dhe të sigurtë, që është rruga e parë dhe e vetme për të siguruar për të gjithë emigrantët, pavarësisht statusit të tyre juridikë, mbrojtje dhe ndihmë për të cilën ata kanë nevojë. të gjithë ata që do të miratojnë këtë do të kenë mbështetjen e 12 milion vullnetarë dhe personel i Kryqit të Kuq dhe Gjyëmëhënës së Kuqe, (Red Cross and Red Crescent) si dhe të shumë organizatave të tjera të gatëshme për të ndihmuar në këtë angazhim.
Në fillim të muajit shtator, me dhjetra gra, burra dhe fëmijë u mbytën në Mesdhe, kur anije e tyre mjaft e dobët dhe e mbipopulluar u mbyt ndërmjet Libisë dhe Maltës. Rreth 300 të mbijetuar, ndër të cilët gra shtatëzëna, foshnje dhe persona që kishin pësuar djegje masive, më në fund kishin arritur që të ndihmoheshin nga rojet bregdetare libiane dhe arritën të ktheheshin në Libi. Libya Këtu ata u vendosën në qëndra pritje, të famëshme për kushtet e tyre të tmerrëshme.
Këto janë pasojat njerëzore të një marrëveshje që synon ngadalësimin e fluksit të emigrantëve nga Afrika dhe Lindja e Mesme drejt Europës. Ndërkohë që u është ndaluar të veprojnë anijeve të shpëtimit të pavaruara që transportonin emigrantë të rrezikuar nga mbytja, në siguri të plotë, në portet europiane, Ndërkohë që kriminalizimi i ndihmës dhe mos marrja e përgjegjësive janë gjithnjë e më të shpeshta, nuk është asapka e habitëshme të themi se më shumë se 1700 emigrantë kanë zhdukur apo kanë humbur në Mesdhe këtë vit.
Emigrimi i ngjan sot një turpi, emigrimi që zhvillohet në internare të shumtë të rrezikshëm, ku persona të dëshpëruar – emigrantë dhe refugjatë – ndjehen të detyruar të marrin kosto për t’u larguar nga lufta, katastrofat, shpërthimet, krizat politike, persekutimet, varfëriar apo dhe kushte të tjera.
Është e paparanueshme ajo që ndodh ndërkohë që qeveritë mbahen si kampionë të emigrimit të rregullt dhe njerëzor në diskutimet e Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara dhe jo vetëm.
Në dhjetor, të njëjtit lidër, duhet të adoptojnë paktin botërore për emigrimin, që ka një rëndësi kapitale, që do të kërkoj të angazhohet në mbrojtjen e personave në lëvizje, duke i trajtuar ata me dinjitet, dhe duke u krijuar qasje të një asistence jetësore dhe duke u hapur atyre rrugë të sigurta dhe legale.
Fatkeqësish, retorika nuk korepondon akoma me realitetin. Në qytetet e largëta të shkretëtirës së Nigerit, kam takuar emigrantë që sapo kishin mbërritur që gjendeshin në një gjedje të dëshpëruar. Ata merrni fare pa ndihmë, vec atyre të dhëna nga Kryqi i Kuq dhe shërbimet e tjera vendore të mbingarkuara. Atyre u duhej të zgjidhnin ose të qëndronin në këto kushte më të vështira të mundëshme ose të vazhdonin të kalonin Saharanë në drejtim të Afrikës veriore. Asnjë nga këto kushte nuk është as i pranueshëm dhe as i sigurtë.
The UN estimates that more than 2.3 million people are on the move from Venezuela. They have been ëelcomed by many in neighbouring countries such as Colombia, but are increasingly on the receiving end of hostility and stigmatisation from the authorities, and even in some communities, as their rising needs go unsupported. Ëe are concerned that creeping intolerance could influence government policies in the region. Our volunteers do their utmost to provide roadside assistance to the masses, but it scratches the surface of ëhat is needed.
Kombet e Baskuara vlerësojnë se janë më shumë se 2.3 milion persona që janë duke u larguara nga Venezuela. (2.3 million people are on the move from Venezuela).ata janë pritur shumë mirë nga autiorutete e vendeve fqinjë, si Kolombia, por ata janë gjithnjë e më shumë viiktima të armiqësive dhe të sigmës bnga ana e autoriteteteb, por dhe nga shumë komunitete, sepse nevojat e tyre në rritje nuk po marrin përgjigje. Ne jemi të shqetësuar nga fakti se intoleranca gjithnjë e më e madhe mund të influencojë në politikat qeveriatre ë rajon. Vullnetarët tanë po bëjnë gjithcka për të dhënë një asistencë rrugore në masë, por kjo vetëm sa zbukuron vetëm atë cfarë duket.
Cox’Bazar është një tjetër vend që të copton zemrën. Në të ndodhen më shumë se 700 000 persona që janë zhvendosur nga Mijanmari, dhe që marrin ndihmën më të nevojshme. ndërkohë që Bangladeshi po bën gjithcka për të ja dalë, mund të shtrojmë pyetjen: a duhet që komuniteti ndërkombëtar të bëj më shumë për të përballuar peshën e rëndë dhe të merret më shumë me problemet kronike që detyrojnë me miliona njerëz që të marrin arratinë?

Ne nuk mund të kthehemi pas; kjo është e ardhmja gri me të cilën përballet Rohingya një vit pas sulmit.
Qeveritë kanë të drejtë të përcaktojnë politikat në fushën e emigrimit, por asnjë objektiv politikë nuk mund të justifikojë vuajtjet e panevojshme të qënieve njerëzore”, Siguria kombëtare nuk mund të justifikojë, vdekjen e njerëzve, dërgimin e nevojtarëve në vende të rrezikëshme apo në ndarjen e fëmijëve nga prindërit e tyre.
Hendeku gjithnjë në rritje ndërmjet parimeve që mbajnë shumë udhëheqës dhe politikat e tyre cnjerëzore të emigracionit, shpesh të rrezikëshme për jetën – duhet të marrin fund një herë e mirë.
Është një mundësi e rëndësishme për progres. Dhe duhet marrë shumë seriozisht.
This is a significant opportunity for progress. It must therefore be taken seriously.
Francesco Rocca është president i Federatës Ndërkombëtare të Shoqatave të Kryqit të Kuq dhe të Gjysmëhënës së Kuqr dhe i Kryqit të Kuq Italian.